بی حضــور تــو، راه می روم، ،کنــارم نیستـــی ، رفتـــه ای، امـــا،

                تنهاییتــــــــ مـــدام بــا مــن قـــدم میزنـــد

دستهایـــم تنهاستــــــ ،و دلــم تنهاتــــر ،

در اتاقــی کــه بـــه انــدازه ی غربتـــــــ خالیستـــــ ،

ای که از آینـه هـا می آیـی ،مـن هنـوز ،شعـر چشمـان تـو را میخوانـم

   ایـن روزهـا ،تــو را فقـط بــه انــدازه ی یکــ اشتبــاه می شناسـم

             و ایــن شناختــــ ،مـرا بــه آغـوش تنهایـی کشانــد

      اگـــــر از حـــوالی دلــــم گذشتــی،آهستــه عبــور کــن  ،

      دلتنگــی ام را ،بــا هـــــزاران بـــد بختــی خــوابــانــده ام

         در نبـودت بـا سایـه ام به جـای تـو حرفــــ میزنـــــم

        امـــروز کـه هـــــوا ابریستــــــــ ،تنهــای تنهـــایـــم

    حالــم دلـم، مثــل برگـــ خشکیــد ه ایستــــ کــه مسیــربـــاد را ،

             نمی فهمــد فقــط در انتظــار مرگــــ ،تابــــــ میخـــورد

خیــره بــه چشمــان تــو می شــوم ،و چــه سختــــ درگیـــر نگاهتـــــ،

               مــن ایـن جــدال شیریــن را دوستـــــــــ دارم

             در فــــــردایـــم نمــانــدی امـــا ،در دنیــــایــم بمــان ،

                       مــن، بـــه همیــــن بودن ،آرام میگیـــرم

  لحظاتم میگذرد،روزهایم بر باد می رود،دود می شود،تمام می شود  

      حس می کنم معتاد شدم ،به دردی که انکار ندارد ،به تنهایی

      چـه تکلیفـــــــ سنگینیستــــ نبودنتــــــ ،تــــو آســـوده بخوابـــــ،

                مـــن هنـــــوز،مشـــق گریــــه هایـــم مانــــده