گفتـی دوستتـــــ دارم ،ومـن به خیابــان رفتــم

     فضـای اتــاق بــرای پــرواز دل ،کافــی نبــود

 گاهــی از خیالـم عبــور میکنــی،

 اشکـــــ میشـــوی ،و میگــــذری،

 فقــط رد پــای عبــورت ،گونــه ام را میســوزانــد

 حالـم ،درستـــــ ماننـد برگــ خیسی استــــ ،

 در زیـــر بــاران، و جـــدا افتــاده از درختـــــ ،

 حتی صـدای شکســتتن بـغض دلـم را کـسی نمی شنـود

         فاصلـــه دستهایمـان را جــدا کرد امـــا،هرگــز

 جـرات نزدیکــــ شـدن بــه قلبـــــ هایمـان را نخواهـد داشتــــ

    بــی هـــوا آمـــدی ، مـــرا هوایــی کــردی،و رفتـــی

    سنگـدل ،چـــه خوبــــــ میدانـــی نـــــاجوانمــردی را

         تنهــــــا دلیــل افتـــــادن مــن،ازچشـــم تــو

              جاذبــــه رقيبـــــــ ، نــه زمیــــــن

      گفتـی در دلــم مسافـــری ،یادتـــــ هستــــــ؟

          ومــن بـه عشــــــــق تــو،مـدتهاستـــــ

              نمـاز دلـم را شکستــه می خوانم

          در یکــــــ لحظــه تــمام شـد ،او رفتــــــ

  و ایــن ،تمــام فصــــل زندگـــی مـــرا تغییــــر داد

          بگـــذار سکوتـــــــ ،واژه ی تنهایـــی مــن بــاشــد

          وقتـــی کــه واژ ه هـا حــــال مـــرا نمی فهمنـــد

   زخمــی بـــود ،درمانــش کــردم امــا،زخمــی ام کـرد و رفتــــــ